ऋतुगीत

घङ्गारूको लौरो टेकेर
कोशी किनारमा उभिएकी हजुरआमा
रित्ता गिजा मजेत्रोले छोप्दै
अञ्जुलीभरि पानी उघाएर भन्छिन्–
फेरिएनन् यी रूखका पातहरू
संग्लिएन सप्तकोशी
चरा ब्यूझनुअघि हराएकाहरू भेटिएनन्
ऋतुको पोल्टाबाटै हराए बसन्तबहार

बाबै आस्थाको तोरण चुडियो
बिश्वासको छानो भत्कियो
फूलको रङ हरायो
रगतले नुहाएर देउराली रोयो
साझको घामसग गएका नातिनातिना फर्किएनन्

लामो सास तान्दै भन्छिन्–
उफ ताराका लामसगै इतिहासका पाना फेरिए
लोककथा, दन्त्यकथा, गीतका धून, श्लोक फेरिए
अह फेरिएनन्
आगनमै घोप्टिएका चिसा, काला, अमिला... ऋतु गीतहरू

सन्तान हराएको दलानमा बसेर सुर्तीको लामो सर्को तान्दै भन्छिन्–
दैलाको सङ्घार लिप्ने रातोमाटोमा छोराको रङ छ
तुलसीमठमा चढाउने पानीमा छोरीको रङ छ
सम्झनाको नमिठो छाया लिपेर औलाले तस्विर कोर्छिन्–
आसुका गीतको
नफेरिएका ऋतुका गीतको

पूर्णचन्द्रमूनि उभिएर भन्छिन्–
बुझिराखेस् बाबै
फूलको रङमा मेरा नातिनातिना छन्
जो हराए आखाबाट
जो भेटिएनन् आजसम्म
यीनैलाई सम्झदै मेरो आसुमा–फूल, चरा, झण्डा, माटो... रोईरहे
यी नभेट्टिउञ्जेल आखामा सप्तकोशी छचल्किरहनेछ
सम्झिराखेस् बाबै
आखामा सप्तकोशी छचल्किरहनेछ ।